جدیت

بالاخره باید جدی شد، تا جدی نشوی نمی توانی 

همیشه اون کارایی که برات ارزش دارن رو می اندازی عقب، مخصوصا اگه جامعه پذیرای خیلی از آنها نباشد.

اما زمانی که جدی شدی، تازه شروع میشه

با درد بساز چون دوای تو منم            در کس منگر که آشنای تو منم

شروع ساختن با درده ولی چه دردی شیرین تر از این :

گر کشته شدی مگو که من کشته شدم      شکرانه بده که خونبهای تو منم

اونجاست که تازه توکل شروع میشه :) . باید شروع کرد و توکل کرد. خودش همه چی رو جور می کنه.

امروز با یه دوستی صحبت می کردم، راجع به دوستی، نه دوستی رایج و معمولی که ما داریم. نه اون دوستی که بر طبق عادت شکل میگیره. نه اون چیزی که تقریبا هممون داریم. از ویژگی های خاص اون هم اینه که علت اصلی دوستی با هم بودنه هست ، با هم بودنی که اگه نباشه ، دیگه با هم بودن نیست ( خیلی فیزیکی است :(، یعنی اگه دو نفر رو در نظر بگیری که با هم دوستن و دو سال همدیگه رو نبینن، اولین مکالمه ای که باهم خواهند داشت راجع به کار و درس و پول و خونه و زن و بچه خواهد بود )

اما دوستی نیاز به دوستی داره. باید همدیگر را دوست داشت، عاشق بود. عاشق یکدیگر نه، عاشق چیزی که ما رو به حقیقتی والا برساند. نه رسیدنی که رسیدنی باشه، رسیدنی که مسیر است و مسیری که نامتناهی. تلاش می خواهد، سخت است اما امید برای این است و زمانی که امید به این بزرگی وجود داشته باشد که بخواهد چنین دوستی ای رو بسازد، حتما می توان.  جدا از این که می توان، رضایت نمی دهی و هنوز راضی نخواهی بود، باز دنبال چیز بزگتری هستی و دنبال گشایشی والاتر :)

باز آمدم و برابرت بنشستم                احرام طواف گرد رویت بستم

هر پیمانی که بی تو با خود بستم      چون روی تو دیدم همه را بشکستم

پیشنهاد: یه بار به دوستی هایی که دارین خوب فکر کنین. بعد از اون دوباره این مطلب رو بخونین. ( از ابهامش کم میشه، ولی هنوزم مبهم خواهد بود)

راستی همین دوستی که بر اساس عادت هست، خیلی سرمایه ی با ارزش تری از سرمایه ای هست که بهش میگیم سرمایه. ولی کافی نیست

جمله ی بی قراریت از طلب قرار توست      طالب بی قرار شو تا که قرار آیدت.