انسان و شیوه

استادی کهن می گوید: اگر انسان نادرستی بخواهد از راهکارهایی کارآمد بهره بگیرد، در این صورت، این راهکارها به گونه یی نامناسب عمل خواهند کرد. این گفته ی چینی که بدبختانه بیش از حد واقعیت دارد، در تقابلی خشن با باورهای ما نسبت به روش "مناسب"، بدون در نظر گرفتن انسانی که مجری آن است قرار دارد. در واقع، همه چیز، به انسان بستگی دارد و تنها بخشی ناچیز از آن و یا نزدیک به هیچ چیز، مربوط به روش است. "روش" تنها یک مسیر است و بس، مسیری ساده که به وسیله ی انسان در پیش گرفته شده است. روش یا شیوه ای که انسان بر طبق آن عمل می کند بیانگر حقیقی ماهیت اوست. اگر انسان از این گونه بودن دست بردارد، روش چیزی جز تظاهر، یا مجموعه ای ساختگی، یا بی ریشه و بی بوی و جوهر نخواهد بود که تنها در خدمت هدف نامشروع خودفریبی و شاید وسیله ای در راستای حماقت و گریز از قانون بی رحم وجود خویش است. 

روانشناسی و شرق ( کارل گوستاو یونگ )

دوستی

به نام دوست که همه چیز ازوست

دوستان عزیز

سعی کنید به این وضعیتها و کارهایی که معمولا در برابر آنها انجام می دهید و کارهایی که باید در مواجهه با آنها انجام داد فکر کنید.

سعی کنید پس از هر پاسخ- از نگاه دوستتان نیز پاسخ یا عکس العملتان را ببینید. انتظار دارید با عکس العمل شما بر سر رابطه تان - او و شما چه بیاید و به کجا برسد؟

رباعی از ابوسعید ابوالخیر

گر در یمنی چو با منی پیش منی

گر پیش منی چو بی منی در یمنی

من با تو چنانم ای نگار یمنی

خود در غلطم که من توام یا تو منی

لا اله الا الله

 نقل است که او را گفتند قومی می گویند که:

 کلید بهشت کلمه لااله الاالله است.

 گفت: بلی کلید بی دندانه در نگشاید و دندانه ی این کلید چهار چیز است:

زبانی از دروغ و غیبت دور، دلی از مکر و خیانت صافی،

شکمی از حرام و شبهت خالی و عملی از هوی و بدعت پاک.

البته بگذریم از کلید بهشت، بنگریم به برداشت بایزید بسطامی از مساله :)

به نای

گفت دربان که :

تو کیستی ؟

گفتم :

این مشکل است تا بیندیشم ! ...

بعد از آن می گویم که :

پیش از این روزگار ، مردی بوده است ،

بزرگ ، نام او ، آدم ! من از فرزندان اویم ! ....

عقل تا درگاه ره می برد .اما اندرون خانه ره نمی برد . آنجا عقل حجاب است و دل حجاب و سر حجاب.

عقل سست پای است .از او چیزی نیاید . اما او را هم بی نصیب نگذارند.

حادث است و حادث تا به در خانه راه برد .اما زهره ندارد که در حرم رود.

خنک آن که چشمش بخسبد و دلش نخسبد ، 

و وای بر آنکه چشمش نخسبد و دلش بخسبد!