آن طرف جنگل های پردرخت، بعد از رودخانه های پرآب ، پای یک کوه بلند، دهکده ی کوچکی بود. توی این دهکده رسم بود پیرمردها و پیرزن هایی که نمی توانستند کار بکنند را به جنگل می بردند و آنها را همان جا می گذاشتند و برمی گشتند.
توی این دهکده، کشاورز جوانی با پدر پیر و همسر و پسر کوچکش زندگی می کردند. پدر پیر مدتها بود که دیگر نمی توانست کار کند. یک روز کشاورز جوان با خودش گفت: " وقت آن رسیده که پدرم را به جنگل ببرم."
به سرانجام رساندن سرنوشت، خود بزرگترین کامیابی بشر است. و سودجویی گرایی باید جای خود را به نیازهای روان ناخودآگاه بدهد.
یکی از چیزهایی که تاثیر زیادی بر من گذاشته، مساله ی شیرین ازدواج هست. به نظرم رسید که بد نیست یه سری از نظرات و احساساتی که در این مورد دارم رو این جا بنویسم
به نظرم مساله ازدواج می تونه نقطه ی عطفی توی زندگی باشه و خوشبختانه یا متاسفانه خیلی از دوستانی که داشتم و خودم، از چنین جایی بوده که خیلی از تغییرات زندگیمون رو حاصل کردیم. می تونه از اون نقاط زندگی باشه که خیلی عجیب و شگفت انگیزن. طرف به این فکر کنه که هدفش از زندگی چیه، چه نیازی داشته که به چنین شخصی می تونسته علاقه مند بشه، اون شخص مقابلش چی داشته که باعث شده به این فکر کنه که می تونه در ادامه ی زندگیش باهاش باشه ( همراهش باشه، مالش باشه و ... ). به این جا برسه که واقعا می بینه که از این زندگی چی میخواد، چه عقایدی داره، چه مشترکاتی با شخص مقابلش داره. اصلا آیا در این حد بالغ شده که بخواد تشکیل خانواده بده. آیا کلا همه ی زندگیش طرف مقابلش هست، باید بهش برسه، رسیدن خیلی مهمه یا همراه شدن، همراه شدن چیزی هست که به صورت فیزیکیه یا می تونه یه جورایی دیگه باشه و ... .
یکی از چیزهایی که اخیرا توجه من رو بیشتر به خودش جلب کرده، روابط بین فردیه. یعنی رابطه ی هر شخص با شخص مقابلش.
رابطه انتقال مفاهیم از یه شخص به شخص دیگره که می تونه کلامی باشه می تونه غیر کلامی باشه و هر چه دقیق تر و روشن تر باشه، میشه گفت که موثرتره، می تونه در سطح های مختلفی باشه و هر سطحی هم برای خودش زیبایی ها و زشتی هایی داره، مشکلات و خوبی هایی داره. ( روابط بین فردی می تونه خانوادگی باشه، می تونه عاشقانه باشه، می تونه دوستانه باشه و ... که اینجا منظور من بیشتر دوستانه است)
