فرآیند فردیت
به سرانجام رساندن سرنوشت، خود بزرگترین کامیابی بشر است. و سودجویی گرایی باید جای خود را به نیازهای روان ناخودآگاه بدهد.
داستان چوانک تسو: یک نجار دوره گرد به نام "سنگ"، ضمن سفرهای خود به درخت بلوط غول آسای کهنسالی که در کنار یک محراب روستایی قرار داشت برخورد کرد. در زیر درخت یک محراب روستایی قرار داشت، یعنی سنگی نخراشیده که مردم نذورات خود برای خداوند مالک زمین منطقه را بر روی آن می گذاشتند. نجار به شاگرد خود که در حال تحسین درخت بلوط بود گفت: " درخت بی فایده یی ست. اگر با آن کشتی بسازیم خیلی زود می پوسد. اگر با آن ابزار کار درست کنیم خیلی زود می شکند. این درخت به درد هیچ کاری نمی خورد، برای همین کهنسال شده است."
اما همان شب نجار در میهمان سرای میان راه خواب درخت بلوط را دید. درخت در خواب به او گفت:" چرا تو مرا با درخت های دست پرورده ی خودتان مانند آلیچ، گلابی، پرتقال، سیب و سایر درختان میوه مقایسه می کنی؟ شاخ و برگ آنها حتی پیش از رسیدن میوه هایشان به دست مردم شکسته می شود. و همین ثمرشان سبب آزارشان می شود و هیچ کس نمی گذارد تا پایان عمر طبیعی خود راحت زندگی کنند. همه جا همین طور است و برای همین هم من از مدت ها پیش، کوشیده ام تا کاملا بی مصرف شوم. ای موجود فانی بیچاره! آیا فکر می کنی اگر من مفید بودم می گذاشتند اینقدر تنومند شوم؟ وانگهی من و تو هر دو آفریده ی خداوندیم، پس به چه حقی می توانیم درباره ی یکدیگر به قضاوت بنشینیم؟ آه ای فانی بی فایده! تو از بی فایده بودن درختان چه می دانی؟"
نجار از خواب پرید و به خواب خود می اندیشید که شاگردش از او پرسید چرا تنها همان یک درخت، محافظ محراب روستاست؟ و او پاسخ داد:"ساکت باش و دیگر درباره ی این موضوع سخن نگو. این درخت هر کجای دیگری غیر از آنجا می رویید مورد آزار مردم قرار میگرفت و شاید اگر درخت محراب روستا نمی شد تا به حال از میان رفته بود."
انسان به جای اینکه فکر کند چکار "باید" بکند، یا مردم عموما چکار می کنند، یا اینکه معمولا چه اتفاقی می افتد، آگاهانه به توانایی ناخودآگاه گردن نهد. تنها باید گوش دهیم تا بفهمیم تمامیت درونی مان یعنی "خود" در هر لحظه و وضع خاص از ما چه میخواهد. (؟)
برگرفته شده از انسان و سمبولهایش ( با کمی تغییر و تصرف و ... )
