شعری از مولانا

آن نفسی که باخودی، یار چو خار آیدت!     وآن نفسی که بی‌خودی، یار چه کار آیدت!

آن نفسی که باخودی، خود تو شکار پشه‌ای     وآن نفسی که بی‌خودی، پیل شکار آیدت

آن نفسی که باخودی، بسته‌ی ابر غصه‌ای     وآن نفسی که بی‌خودی، مه به کنار آیدت

آن نفسی که باخودی، یار کناره می‌کند     وآن نفسی که بی‌خودی باده‌ی یار آیدت

آن نفسی که باخودی، همچو خزان فسرده‌ای     وآن نفسی که بی‌خودی دی چو بهار آیدت

جمله‌ی بی‌قراریت از طلب قرار توست     طالب بی‌قرار شو، تا که قرار آیدت

جمله‌ی ناگوارشت از طلب گوارش است     ترک گوارش ار کنی، زهر گوار آیدت

جمله‌ی بی‌مرادیت از طلب مراد توست     ور نه همه مرادها همچو نثار آیدت

عاشق جور یار شو، عاشق مهر یار نی     تا که نگار نازگر عاشق زار آیدت

خسرو شرق شمس‌دین از تبریز چون رسد     از مه و از ستاره‌ها والله عار آیدت